วิจัย65

Due to the worldwide Coronavirus (COVID – 19) outbreak, ‘normal’ lifestyles have changed
to a new way of living (new normal), especially in educational institutions in which ‘normal’ and traditional teaching methods had to be adapted into a ‘new normal.’ In Thailand, educational institutions had to quickly adapt to this ‘new normal’ by implementing online teaching models for distance learning. This provided a challenge specifically for Physical Education and Instruction and Classroom Management, which has relied traditionally on in-classroom instruction and physical assessment and ability. However, in order for learning to be continuous and uninterrupted during the pandemic, the transition to and management of teaching physical education online meant implementing a method of instruction that had never been seen before.
The challenge for teaching physical education online is how to instruct from a distance
and how to help students achieve academic objectives through online instruction. This article will illustrate the limitations, problems and obstacles in the management of online physical education instruction, as well as discuss its benefits and possible guidelines and solutions for future physical education online instruction models. Teachers, or specifically physical education teachers, should be encouraged and further educated about the use of technology as an additional teaching and learning resource and this article will also discuss the various ways to evaluate and assess physical education students performance through online instruction.
In conclusion, teachers should be aware of the key factor that makes both regular
and online instruction successful is the constant and continual interaction and engagement
between the teacher and the student, as this interaction alone is enough to create motivation and focus for the students success. As a result of successfully adapting to teach physical education online during the coronavirus disease 2019 (COVID – 19) outbreak, the online teaching model adapted as the ‘new normal’ will continue to remain as a method of instruction.

The purpose of this study was to examine the effects of core muscles training on strength
and speed of the 50 meters crawl stroke. The research sample is a group of 30 students from
The Institute of Physical Education Samut Sakhon Campus by using purposive sampling. Subjects were randomly selected and equally divided into groups based on strength and speed score. The
experiment group exercised core muscles through strength training, whereas the control group did not receive training. The core muscle strength training was used for the experiment group 3 days a week for a consecutive period of 8 weeks.
The strength and speed of 50 meters crawl stroke were measured pre – training and after
the 4th and 8th weeks of training. Data were analyzed by calculating mean, standard deviation and one – way analysis of variance with repeated measures. A Bonferroni post – hoc test was calculated with an alpha level of .05 for all statistical tests. Results indicated as follows:
1. Mean scores of core muscles strength and speed of 50 meters crawl stroke between
the experimental group and the control group were not different in the statistical significance of .05 level pre – training and after the 4th weeks of training. However, core muscle strength between the experimental group and the control group were significantly different at .05 level after the 8th week of training. And the speed of 50 meters crawl stroke between experimental group and the control group were not different in the statistical significance of .05 level after the 8th weeks of training.
2. Mean score of core muscle strength of both groups following the 4th week of training
was not significantly different. However, following the 8th week of training, the experiment group was significantly different at .05 level. There were no significant differences in the control group.

ปัจจุบันปัญหาด้านสิ่งแวดล้อมที่เกิดในการจัดแข่งขันกีฬาเป็นที่ยอมรับว่าเป็นสาเหตุหนึ่งที่กระทบต่อสิ่งแวดล้อมตั้งแต่การจัดแข่งขันระดับท้องถิ่นไปจนถึงมหกรรมกีฬาระดับชาติ ซึ่งความเข้าใจเรื่องนี้มีความสำคัญโดยเฉพาะกับบุคคลที่เกี่ยวข้องกับวงการกีฬาโดยตรง การวิจัยนี้มุ่งศึกษาการตระหนักรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรมการสนับสนุนการจัดกิจกรรมด้านกีฬาที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมของนักศึกษามหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ด้วยสมมติฐาน 3 ข้อ คือ 1) การตระหนักรู้ด้านสิ่งแวดล้อมมีความสัมพันธ์กับทัศนคติที่เกี่ยวกับการสนับสนุนการจัดกิจกรรมด้านกีฬาที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม 2) การตระหนักรู้ด้านสิ่งแวดล้อมมีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการสนับสนุนการจัดกิจกรรมด้านกีฬาที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม 3) ทัศนคติด้านสิ่งแวดล้อมมีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการสนับสนุนการจัดกิจกรรมด้านกีฬาที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม โดยใช้เครื่องมือการเก็บข้อมูล คือแบบสอบถามกับกลุ่มตัวอย่างที่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติใน 4 ภูมิภาค จาก 10 วิทยาเขต ทั้งเพศชาย และหญิง ในช่วงเดือนตุลาคม ถึงเดือนพฤศจิกายน 2563 โดยใช้ตัวแปรอิสระ คือ การตระหนักรู้ด้านสิ่งแวดล้อม และทัศนคติด้านสิ่งแวดล้อม ตัวแปรตามคือ พฤติกรรมการสนับสนุนการจัดกิจกรรมด้านกีฬาที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม ผลการวิจัยสรุปว่า นักศึกษามหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติส่วนใหญ่เห็นความสำคัญในปัญหาด้านสิ่งแวดล้อม มีการตระหนักรู้ด้านสิ่งแวดล้อม ทัศนคติด้านสิ่งแวดล้อม และพฤติกรรมเกี่ยวกับการสนับสนุนการจัดกิจกรรมด้านกีฬาที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมอยู่ในระดับมาก และมีความสัมพันธ์กันในทุกสมมุติฐาน และยังพบว่า นักศึกษามีทัศนคติที่ว่าการจัดกิจกรรมด้านกีฬาแบบปกติทั่วไปอาจเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เกิดปัญหาสิ่งแวดล้อม โดยต้องการช่วยลดปัญหาสิ่งแวดล้อมด้วยการจัดกิจกรรมกีฬาที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม นอกจากนี้ ประสบการณ์ด้านสิ่งแวดล้อมยังส่งผลต่อการตระหนักรู้ด้านสิ่งแวดล้อม ทัศนคติด้านสิ่งแวดล้อมและพฤติกรรมการสนับสนุนการจัดกิจกรรมด้านกีฬาที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม อาทิ นักศึกษาในภาคเหนือจะตระหนักถึงสิ่งแวดล้อมมากกว่าอีก 3 ภูมิภาคเนื่องจากอยู่ในพื้นที่ที่เกิดปัญหาหมอกควันบ่อยครั้ง โดยตนเองเคยได้ผลกระทบจากสิ่งแวดล้อมมาก่อน